LIERRE KEITH

Bir test tüpünün içine hapsolmuş kan durgun bir sıvı gibi gözükebilir ancak o canlıdır; hepiniz kadar yaşam ve akılla doludur. Aynı zamanda bedeninizin büyük bir kısmını, elli trilyon hücrenizin çeyreğini kırmızı kan hücreleri oluşturur. Saniyede iki milyon yeni hücre doğar. Kırmızı kan hücreleri olgunlaşma yolunda ilerlerken hücre çekirdeklerinden kurtulur, yani DNA’larıyla bölünme ve onarım kabiliyetlerini kaybederler. Gelecekleri yoktur, yalnızca bir görevleri vardır: Oksijeninize bağlanacak olan hemoglobini taşımak. Oksijeni kendileri için kullanmazlar, yalnızca iletirler. Bunu hassas bir kesinlikle, her yirmi saniyede bir bedeniniz boyunca bir dolaşım döngüsünü tamamlayarak yüz gün boyunca gerçekleştirirler. Daha sonra da ölürler.

Hemoglobinin özünde bir demir molekülü vardır. Ciğerlerinizin yüzeyindeki oksijeni kavrayan, kan akışı boyunca oksijeni tutan ve ihtiyacı olan hücrelere salıveren demirdir. Eğer demir yoksa vücudun her zamanki gibi yedek bir planı vardır. Kan hacmini arttırmak için su oranını yükseltir; seyrelerek incelmiş kan kılcal damarlarda daha hızlı seyahat eder. Daha az ile daha fazlasını yapar.

Her şey yolunda gibidir ancak hücrelere aktarılan oksijen giderek azalmaktadır. Bu esnada bir başka plan devreye girer: Kalp debisinde artış. Kalp, atım hacmini ve oranını arttırır. Beyin ise patlamanızı önlemek amacıyla devreye girerek kan damarlarınızı sarmalayan kaslara gevşemelerini söyler. Böylece kan basıncı sabitken kan hacmi artabilir.

Ancak vücuda hala hiç demir ulaşmaz. Bu noktada, beyni ve kalbi korumak için diğer organlar iş birliği yaparak kendilerine gelen kan akışından vazgeçerler. Cilt büyük fedakârlıklar verir, bu yüzdendir ki anemikler solgunlukları ile meşhurdur. Kişi tarafından farkına varılan belirtiler, önce dokular sonra da organlar açlık çekmeye başladıkça artacaktır.

Eğer sorun devam ederse, eninde sonunda tüm planlar başarısız olacaktır. Güçlü bir kalp bile bir raddeye kadar kendini zorlayabilir. Kan kılcal damarlara geri dolar; basınç altında kalan sıvı çevredeki dokulara sızmaya başlar. Bu esnada şişmeye başlarsınız ancak nedenini bilemezsiniz. Bir müddet sonra sıvı ciğerlerinize de dolmaya başlar. Alveoller, havanın müjdesini bekleyen küçük keseler, bu su baskınından dolayı kaskatı kesilirler. Kısa sürede keseler sıvıyla dolar. Vücudunuz kendini boğmaktadır. Bu duruma akciğer ödemi denir ve başınız beladadır.

Bunları benim başıma geldikleri için biliyorum. İyi huylu rahim tümörlerim her ay canımdan can alıyordu. Onları aldırmak için geçirdiğim ameliyatla dönüşü olmayan bir yola girmiştim. Hiçbir şeyin farkında değildim ancak bedenim ne olduğunu anladı ve tepki verdi. Gözlerim, bileklerim ve baldırlarım şişti. Nefes alamamaya başladım. Sonra da nefes alıp vermek acı vermeye başladı. Sonunda köpeğimin ‘’Gel uyuyalım! Birlikte!’’ tavsiyesini almayı bırakıp kendimi acil servise sürükledim ve her şey açığa çıktı.

İki hafta sonra su baskını yatışmış, bedenimin sulak dokularına çekilmişti. Acının yokluğu kendimi iyi hissetmemi sağladı. Nefes almak muhteşemdi, hayal edebileceğim en güzel şeydi. Tek istediğim her an zahmetsizce içime çektiğim nefesti. Bu duygunun zamanla sönükleşeceğini ve bunu unutacağımı biliyordum. Ancak birkaç gün bile olsa, hayatta olduğumu hissetim. Ve bu harika bir şeydi.

Bedenlerimiz sahip olduğumuz ve sahip olmak isteyebileceğimiz her şey. Hayattayız ve hayatta olma imkânına sahibiz. Cildimizin yüzeyinde güneş ışığını ve yumuşak şeyleri bekleyen bir neşe mevcut. (Her ikisi de endorfin salgılatıyor, yani evet: neşe) Kalplerimizin sürekli ve korkusuz sesleri var. Annelerinin kalpleri üzerinde taşınan bebekler, taşınmayanlara göre daha iyi nefes alıyor. Kemiğin gücü, kasın gerilmesi ve bunların karmaşık eşgüdümü… Bizler sulak bir ortamdaki bir dizi elektriksel dürtüden ibaretiz. Nasıl mı? Bu dürtüleri yöneten sinirler yağdan oluşan miyelin ile kaplı, yalıtılmış haldeler. Bu, birbirinden uzak olan vücut bölümleri arasında kıvrak bir iletişime olanak sağlıyor. Şunu anlayın: Bütün bunların hepsi canlı. Hepsi birbiriyle iletişim halinde, kararlar alıyor ve yaptıklarının farkında. Bunun karmaşıklığını kavrayabilmenin imkanı yok. Beynin filigranını, sinapslarını, sinir ve kaslarını keşfetmeye başlamak göz kırpışınızın bile bir mucize olduğunu anlamaktan geçer.

Beyinlerimiz iki milyon yıllık bir gelişmenin sonucu. Bu uzun ve yavaş büyüme, kafatası kapasitemizi ikiye katladı. Bundan sonra yaptığımız ilk şeyse teşekkür etmek oldu: Megafaunayı ve megadişileri çizdik, oyduk ve heykellerini yaptık. Bilinen en eski figüratif heykel olan Hohle Fels Tanrıçasını oymak için biri kırk bin yıl önce yüzlerce saatini harcadı. Burada herhangi bir gizem yok, en azından benim için: Hayvanlar ve kadınlar bize can verdi. Elbette bizim ilk ve ebedi sanat projemiz olacaklardı. Huşu ve şükran içimize; hem bedenimize hem de beynimize yerleşmiş. Bir zamanlar hayatta olduğumuzun farkındaydık. Ve bu harika bir şeydi.

———————

Ve şimdi muziceler diyarını geride bırakarak cehenneme giriş yapıyoruz.

Gezegenimizde hüküm süren din ataerkidir. Çeşitli şekillerde varlığını sürdürüyor: eski, yeni, dini ya da seküler… Ancak temeline indiğimizde hepsi nekrofilik. Erich Fromm nekrofiliyi “Canlı olanı, cansıza çevirmeye duyulan arzu, salt yıkıma uğratmak için yıkma ve bütün bunların tamamen mekanikleşmesine odaklanma” olarak tanımlıyor. Bu dinde en büyük günah canlı olmak ve bu günahın taşıyıcıları ise dişiler. Ataerki koşullarında dişi beden nefret uyandırır; can veren yağ hücreleri yerilen, üretken organları hor görülendir. Dişi bedenin doğal durumu her zaman alay konusudur: Normal ayaklar on santimlik koçanlara dönüştürülmeli; kaburgalar çökene kadar ezilmelidir. Memeler ya çok büyük ya çok küçük bulunur ya da tamamen alınmalıdırlar. Bunların acı vermesi, bu uygulamaların çeperinde kalmaz, merkezidir. Kadın, acı çektirilerek itaatkarlaştırılır.

Nekrofili, sadizmin son noktasıdır. Sadistik arzu, Fromm’un tanımladığı gibi “canlı bir varlık üzerinde mutlak ve sınırsız kontrol” ile ilgilidir. Acı vermenin ve aşağılamanın amacı bir insanın iradesini yıkmaktır. Acı insanı aşağılar, mağdur edilmek küçük düşürmeyi barındırır ve eninde sonunda herkes kırılmaya uğrar. Bunu yapabilme gücüne sahip olmak, sadistin hayallerini süsler. Ve kim bu kontrole karşı, yürümekte bile zorlanan bir kadın kadar savunmasız olabilir?

Bazı isimler: cam, makas, jilet, asit. Bazı fiiler: kesmek, kazımak, dağlamak, yakmak. Bu isimler ve fiiller; nesnesi bacakları zorla açılmış yedi yaşında bir kız olduğunda ağza alınmayacak cümleler oluşturur. Sekiz bin sinir ucu olan klitoris her türünde kesilir. Kadın sünnetlerinin en aşırı türlerindeyse dudaklar tamamen kesilerek alınır ve vajina açıklığı dikilerek kapatılır. Düğün gecesinde kocası, penisinden önce bir bıçak ile onun içine girer.

Bunları bir insana yapmazsın, bir nesneye yaparsın. Bu kadarı doğru ancak daha fazlası da var. Çünkü dünya nesnelerle dolu -karton kutular ve terk edilmiş arabalar gibi- ancak erkekler vakitlerini bunlara işkence ederek harcamıyor. Nesne olmadığımızı, acıyı hisseden sinirlerimizin ve moraran bir vücudumuzun olduğunun farkındalar. Bizim üzerimizde hak iddia ettiklerinde gidecek hiçbir yerimizin olmadığını biliyorlar. İşte sadist, hazzını tam da buradan alır: Acı, çile üretir; aşağılanma ise belki daha fazlasını. Ve eğer erkek bunu kadın üzerinde gerçekleştirebilirse bu onun kontrolünün mutlak kanıtıdır.

Sadistin arkasında bizi ona teslim eden kurumlar, yani iktidarın toplandığı oluşumlar var. Bir yargıç kadınların bedensel bütünlüğünü hiçe sayan hükümler verdiğinde; yani mesela eteklerin altından çekilen fotoğrafların yasal olduğunu, düşük yapmanın cinayet sayıldığını, kadınların dayak yeme beklentisi içinde olmaları gerektiğini söylediği her sefer erkek kazanıyor. Modanın efendileri topukları daha yüksek, giysileri daha dar yaptıkça erkek gülümsüyor. Kadınların bir sınıf olarak bütünüyle -yani aslında akla gelen her hiyerarşinin en altında, en yoksul ve en çaresiz olanlarının- seks için meta sayılmasının yasal görüldüğü her koşulda, erkek adeta hemcinsleriyle kolektif biçimde erekte oluyor. Erkeklerin kişisel olarak bu kadınları kullanıp kullanmadığı konuyla ilgisiz. Toplum onların erkek için orada bulunduklarına karar kılmış, diğer erkekler buna çoktan razı olmuş, olacaklar da. Erkek, bu kadınlardan birini öldürebilir ve kimse fark etmeyecektir; kimse etmiyor. Öldürme eylemi, sadist için cinselliğin nihai noktasıdır.

Bunun bir sonu, doğal bir bitiş noktası yok. Her zaman kontrol etme arzusunu coşturabileceği bir başka hissedebilen canlı var. Böylece bu bağımlılık sonsuza dek doyuruluyor. Diğer bağımlılık türlerinde, bağımlı dibe vurur. Hayatı yürütülemez hale gelir. Çözüm durmak ya da ölmektir. Fakat sadist kendine zarar vermez. Sadist için vurulacak bir dip yoktur. Yalnızca toplum tarafından servis edilen sonsuz sayıda mağdur seçeneği vardır. Kadınlar kendi cenazelerinin ziyafetidir. Ve erkek kendini doyurduğu için mutludur.

__________

Eğer feminizm tek bir kelimeye indirgenseydi bu “Hayır” olurdu. “Hayır” yalnızca kendini özne gören biri tarafından telaffuz edilebilir. Nesnelerin ne eveti ne de hayırı vardır. Öznelikse “hayır” ile başlar. Feministler hayır dediler ve bu konuda ciddiydik.

“Hayır” sınırlarını genişletti, tek kişinin hor görülmesi herkesin yarası oldu: “Biz” politik hareketlerin kelimesidir. Bu kelime olmazsa, kadınlar bir sonraki Kötü Şeye karşı nefeslerini tutarak düşmanca, kaotik bir denizde kendilerini akıntıya bırakmış olurlar. Feminizm lensi ile birlikte kaos, keskin bir odak kazanır. Kötü Şeyleri biz isimlendirdik. Sonra da örüntüyü görebilmek için inkar ve umutsuzluk ile yüzleştik. Buna teori deniyor. Sonrasında ise çözümler talep ettik. İşte bunu özneler, özellikle politik özneler yapar. Emmeline Pankhurst, Britanyalı sufrajetlerin lideri, nüfus sayım ofisinde doğum kaydı bölümünde çalışıyordu. Her gün genç kızlar yeni doğan çocuklarıyla geliyordu. Her gün çocuğun babasının kim olduğunu sormak zorundaydı ve her gün kızlar utanç ve öfke ile ağlamaya başlıyordu. Okuyucu, o babaların kim olduğunu biliyorsun. İşte bu yüzden Emmeline Pankhurst hiçbir zaman vazgeçmedi.

Sadiste hayır demek, o kızların vazgeçilmeyecek haklara sahip insanlar, politik özneler olduklarını savunmaktır. Her bir yaşam kendi iradesine sahip ve özerktir; her yaşam ancak bir beden içinde yaşanabilir. Bölümleri için parçalara ayrılacak bir nesne içinde değil; canlı bir beden içinde. Özellikle çocuk istismarı bedeni bir kafese çevirmek için tasarlanmıştır. Parmaklıklar önce korku ve acıyla oluşsa da zamanla insanın kendinden nefretine dönüşerek sertleşir. Utanç aşılamak, itaat için en iyi yöntem: Utanırız -cinsel saldırı bunu yapmakta çok başarılıdır- ve hayatımızın sonuna dek itaat edeceğizdir. Bizim itaatimiz, elbette erkeğin kontrolü demek. Sahip olduğu bu güç onun aynı zamanda hazzı ve bir sonraki neslin kızlarının kendi bedeninden nefret eden kadınlar olmak üzere büyümesini garantiliyor.

__________

Bedenlerimize yapılan gezegenimize de yapıldı. Sadist kontrol uygular, nekrofil yaşayanı ölüye çevirir. Hedefleri irade sahibi olanlar ve vahşi doğa. Nekrotik projeleri neredeyse amacına ulaştı.

Birer birer incelendiğinde durum çok korkutucu. Benim yaşadığım zaman zarfında dünya vahşi doğasının yarısını yitirdi. Her gün iki yüz tür tükenişin uzun gecesine doğru kayıyor. Okyanus bolluk ve bereket kelimeleriyle eş anlamlı. Bütünlük ve sonsuzluk da bu listede. Ancak 2048 itibariyle okyanuslar balıksız kalacak. Eklembacaklı kabuklular ‘’tam üreme başarısızlığı’’ yaşıyorlar. Başka bir deyişle, bebekleri ölüyor. Aynı zamanda planktonlar da kayboluyor. Belki planktonlar umursanmaya değmeyecek kadar küçük ve yeşil ancak şunu bilin: üç hayvan nefesinden ikisi planktonların ürettiği oksijen sayesinde mümkün. Eğer okyanuslar yok olursa biz de yok oluruz.

Başka ne olmasını bekliyordunuz? Örüntüyü görün, yalnızca şu an olanları değil. Büyük ovalarda o kadar çok bizon vardı ki oturup günlerce sürünün gümbürtüsünü dinleyebilirdiniz. Kaliforniya’nın merkez vadisinde kuş sürüleri o kadar büyüktü ki güneş ışığını kapatıyorlardı. Indiana’nın çeyreği sulak alandı; hayat dolu ve bereketliydi. Şimdi ise mısır dolu bir çöl. Benim yaşadığım Kuzeybatı Pasifik’teki on milyon balık on bin balığa düştü. İnsanlar onların gelişini gün boyunca duyardı. Bu bir hikaye değil, bunu hatırlayan insanlar hala hayatta. Ve ben hiç kırk milyon yıllık ısrarın evinin yolunu bulduğunda suyun çıkardığı sesi duymadım. Artık ‘’Kıyamet’’ kelimesini kullanabilir miyim?

Nekrofil bizlerin mekanik bileşenler olduğunda, nehirlerin mühendislik projeleri olduğuna, genlerin hevesle biçilip düzenlenebileceğinde ısrarcı. O, bizim makineler olduğumuza inanıyor, bir makinenin parçalarının açılıp birleştirilebileceği gerçeğinin apaçıklığına rağmen. Canlı bir varlığa bu yapılamaz; canlı bir gezegene de yapılamayacağı gibi…

Dünyaya karşı savaşın nerede başladığını anlayın. Yerküre üstündeki yedi bölgede insanlar tarım denen bir faaliyetle uğraşmaya başladılar. Kabaca, bir parça toprağı alıp üzerindeki tüm canlıları temizleyip, insanların kullanımı için ekim yaparsın. Bu toprağı ona ihtiyacı olan milyonlarca canlı ile paylaşmak yerine yalnızca insanların yetişmesini sağlarsın. Bu yaşamsal (biyotik) kırımdır. İnsan nüfusu devasa sayılara yükselirken geriye kalan herkesin nesli tükenmeye doğru sürükleniyor.

Tarım, medeniyet adı verilen bir yaşam biçimini yaratır. Medeniyet insanların şehirlerde yaşaması demektir. Bunun anlamı insanın, toprağın verebileceğinden daha fazlasına ihtiyacının olmasıdır. Gıda, su, enerji başka bir yerlerden gelmek zorunda. İnsanların kalplerinde ne kadar sevgi dolu ve barışçıl değerler bulundurdukları önemli değil. Toplum emperyalizm ve soykırıma bağımlı durumda. Çünkü kimse toprağını, suyunu, ağacını başkasına vermeye yanaşmaz. Ama şehir kendisine ait olanı tükettiği için dışarı gidip bunları başka bir yerden almak zorundadır. Bu son on bin yılın birkaç cümlede özeti.

Medeniyetin sonu başlangıcına yazılmış halde. Tarım dünyayı yıkıma sürüklüyor. Bu tarımın kötü sonuçlarını gördüğümüz istisnai bir gün değil. Tarımın ta kendisi. Ağaçları devirip, çayırları tahrip ediyor, sulak bölgeleri kurutuyorsun. Özellikle de toprağı mahvediyorsun. Medeniyetler 800 ve belki de 2000 yıl, toprak direnmeyi bırakana kadar dayanıyor.

Tüm kıtaları kontrol etmek kadar sadistçe başka ne olabilir? Dağları moloza çeviriyor ve nehirler o ne söylerse yapmak zorunda. Yaşamın temel birimi genetik mühendislik ile, maddenin temel birimi de milyonları öldüren bombalar yapmak için ihlal ediliyor. Bu onun tutkusu: Yaşayanı, ölüye çevirmek. Mesele sadece bireysel ölümler hatta türlerin tükenmesi bile değil. Yaşamsal sürecin kendisi tehlike altında ve bu mücadeleyi fena kaybediyor. Omurgalıların evrimi uzun bir süredir duraklama halinde çünkü yeterince yaşam alanı (habitat) kalmadı. Çin’de bazı bölgeler var ki buralarda çiçek açan bitki yok. Neden mi? Çünkü polen taşıyıcıların hepsi öldü. Bu beş yüz milyon yıllık evrimin sonlanlaması demek.

O her şeyin ölmesini istiyor. Bu onun en büyük heyecanı ve her şeyi kontrol etmesinin tek yolu. Ona göre zaten hiçbir zaman canlı değildiler; bilinç sahibi bir topluluk, gerçekten vahşi bir bölge hiçbir zaman yoktu. Hepsi onun beğenisine göre düzenleyebileceği cansız bileşenler; yönetebileceği bir bahçe. Bu şekilde yönettiği her toprağın çöle dönüştüğünü filan gözardı edin(!). Yaşamın temel bütünlüğü ihlal edilmiş durumda ve şimdi o yaşamın hiçbir zaman varolmadığını iddia ediyor. Canının istediğini yapabiliyor ve kimse onu durdurmuyor…

__________

Onu durdurabilir miyiz?

Ben evet diyorum, bunu dedikten sonra da pes etmeye hiç niyetim yok. Elimizdeki gerçekler dayanılmaz halde ancak yalnızca onlarla yüzleşince örüntü aydınlığa çıkıyor. Medeniyet kaynakların kurutulması üzerine kurulu. Medeniyet, komşularını fethederek ve onları topraklarını soyarak emperyalizm ile kendisini destekliyor ancak eninde sonunda koloniler de sıfırı tüketiyor. Fosil yakıt, kapitalizm gibi, bir hızlandırıcı rolünü oynuyor ancak hepsinin altında yatan problem bu ikisinden çok daha büyük. Medeniyet tarıma ihtiyaç duyuyor ve tarım, yaşayan dünyaya açılmış bir savaş. İnsanlığın yarattığı kültürün içinde önceden varolan güzel her şey, bu on bin yıllık savaş yüzünden nekrotik bir hal aldı; yani çürüyerek ölüyor.

Ancak insanlar bu yaptıklarına devam etmeyi bırakabilir. İmtiyaz sahibi her kurum yanlış yöne doğru ilerlemekte. Bu yıkımın devamı için aslında somut bir neden yok. Asıl neden politik: Sadist ödüllendiriliyor, hatta çok iyi ödüllendiriliyor. Çoğu solcu ve çevreci bunu görebiliyor. Göremedikleri şey ise radikal feminizmin merkezindeki fikir: Tahakkümden alınan haz.

İşte aterkinin gerçek dehası tam burada yatıyor: Bu baskıyı doğal göstermekle kalmıyor baskı uygulama pratiklerini cinselleştiriyor. Tahakkümü ve itaati erotize ediyor, sonra da bunları maskülenlik ve feminenlik adı altında kurumsallaştırıyor. Erkekler sınırları ihlal ederek gerçek anlamda erkeklere dönüşüyorlar: Kadın ve çocukların cinsel sınırlarını, yerli halkların kültürel ve politik sınırlarını, nehir ve ormanların biyolojik sınırlarını, diğer türlerin genetik sınırlarını ve atomun kendisinin fiziksel sınırlarını. Sadist para ve güç ile ödüllendiriliyor ancak tahakküm kurmak ona cinsel bir heyecan da veriyor. Ve dünyanın sonu, daha güçlü bir orgazm yaşamak için kendi kendini nefessiz bırakanların toplu otuzbirinden ibaret.

İşte feminizmin gerçek dehası da bizim bunu anlamış olmamız.

Gezegenimizi kurtarmak için yapılması gereken basit: Bu savaşı durdurmak. Eğer yolundan çekilirsek yaşam eski haline dönecektir çünkü o yaşamak istiyor. Ormanlar ve çayırlar yollarını bulacaktır. Her baraj, her çimentodan kanal yıkılacak; nehirlerin kederi azalıp tekrar okyanuslarla buluşacaklar. Balıklar ne yapacaklarını bilecektir. Onlar yendiklerinde, ormanı besler; orman da nehirleri korur, bu da daha fazla somon balığına yuva oluşturur. Bu yıkımın sonu değil ama yıkıma sebep olan eylemlere ortak olmamızın sonu ki bu da dünyayı yeniden bütünleştirecektir.

Bazen bazı gerçekler yüreğimizdeki tüm cesarete ihtiyaç duyar. Bu gerçeklerden biri atmosferdeki karbondioksit seviyesinin 400 ppm sınırını aşmış olması. Yaşamın devamlılığı için karbonun toprağa geri dönmesi gerek. Böylece konumuz çimenlere geliyor.

Yeryüzünün nemli olduğu yerlerde ağaçlar ormanları oluşturur. Kuru yerlerdeyse çimenler büyür. Çayırlar yazın aşırı sıcaklara, kışın şiddetli soğuğa dayanıklıdır. Çimenler bedenlerinin yüzde seksenini kök halinde toprak altında tutarak hayatta kalır. Bu kökler doğa için hayati öneme sahiptir. Yağmurun toprağa girebilmesi için fiziksel kanallar temin ederler. Yerin dört buçuk metre kadar derinliklerindeki kayalardan canlıların ihtiyacı olan mineralleri yukarı taşıyabilirler. İnanılmaz bir hızda toprak oluşturabilirler. Toprağı yapmak için kullandıkları temel madde karbondur. Bu da karbonu gökyüzünden koparabilmek için tek çaremizin çimenler olduğu anlamına geliyor.

Ve eğer onlara imkan tanırsak bunu yapacaklardır. Eğer dünyanın tarım savaşı yüzünden yok edilen çayırlarının %75’ini on beş yıl içinde onarabilirsek, çimenler endüstriyel çağın başlangıcından beri salınan karbonun tamamını yutabilir. İhtiyacınız varsa bu cümleyi tekrar okuyun. Sonra da her yere taşıyın. Dinleyecek herkese söyleyin. Hala şansımız var.

Çimenler bunu tek başına başaramazlar. Hiçbir varlık diğerlerinden bağımsız var olamaz. Çayırların onarılması geviş getiren hayvanların da eski yaşamlarına döndürülmesi anlamına geliyor. Sıcak ve kurak yaz aylarında toprağın yüzeyinde yaşam uyku halinde oluyor. Bu esnada besin döngüsünü hareket halinde tutanlar geviş getiren hayvanlardır. İçlerinde kendi ekosistemlerini, özellikle selülozu sindiren bir bakteriyi taşıyorlar. Bir bizon otladığında, aslında çimeni yemiyor. Onu bakterisine yediriyor. Bakteri çimeni yiyor, bizonsa bakteriyi. Sonrasında sidik ve dışkısı ile çimenleri sulayıp gübreliyor. Böylece döngü tamamlanmış oluyor.

Çayırlar tarım için, insanlara tahıl taneleri üretmek için yok edilmiş durumda. .Bense çimenleri geri getirmek istediğim için altı milyar insanı öldürmek istemekle suçlanıyorum. Bu rastgele bir sayı değil. 1800’lerde, endüstriyel çağın başında, dünyada bir milyar insan bulunuyordu. Şimdi ise yedi milyar insan var. Altı milyarı yalnızca fosil yakıt sayesinde burada. Yenilenemez bir kaynağı tüketmek hiçbir zaman geleceği olan bir plan değildi. Ancak nedense bu noktaya parmak basmam toplu katliamla eş tutuluyor.

Apaçık olanla başlayalım. Elimizdeki rakamlara baktığımızda, yapacağımız hiçbir şey sürdürülebilir değil. Doğal yaşlı ormanların %98’i ve çayırların %99’u yok oldu. Onlarla birlikte oluşturdukları toprağın çoğu da gitti. Geriye dünyadan alınacak bir şey kalmadı. Gezegenin derisi canlı canlı yüzülmüş durumda.

Bunlara şunu da ekleyin: tüm medeniyetler çöküş ile sonlanır. Hepsi. Eğer yaşam tarzımız yaşadığımız gezegeni yok etmekse başka ne olmasını bekleyebiliriz? Toprak gitti, petrol ise bitti bitecek. Gerçekleri göz ardı ederek sonumuzun mümkün olan en kötü şekilde biteceğini kesinleştirmiş oluyoruz.

Kitlesel kıtlıktan, çöken devletlerden, etnik çekişmelerden, mizojiniden, aşağılık savaş ağalarından ve çöküşün getirdiği distopik senaryolardan daha iyisini yapabiliriz. Aslında çok basit: Doğum sayısını ölüm sayısından düşük tutacak şekilde üremek. Bundan sonra problem, kendi başının çaresine bakacaktır. Şimdi de konu kızlara geliyor.

Kadınların koşullarının iyileşmesi evrensel olarak doğum oranlarını düşürüyor. Özellikle en büyük etkiye sahip olan eylemse bir kıza okumayı öğretmek. Yaşamlarında bu kadarcık bir güce sahip olduklarında bile kadınlar ve kızlar daha az çocuk yapmayı seçiyor. Evet, kadınların doğum kontrolü yöntemlerine ihtiyacı var ama asıl ihtiyacımız olan özgürleşmek. Dünya genelinde kadınların, erkeklerin bedenlerimizi kullanma biçimleri üzerinde çok az kontrolü var. Hamileliklerin yarısına yakını ya istenmeden ya da plansız gerçekleşiyor. 15-19 yaş arasındaki kızlar için hamilelik ikinci en büyük ölüm sebebi. Emmeline Pankhurst bunu kafaya taktığından beri çok şey değişmedi. Kızların insan haklarını savunuyor olmalıyız çünkü kızlar önemliler. Anlaşılan kızların temel hakları, gezegenin sağ kalması için hayati öneme sahip.

Onu durdurabilir miyiz?

Evet ancak yalnızca neyle karşı karşıya olduğumuzu anlayabilirsek.

O, dünyanın ölü olmasını istiyor. Yaşayan herhangi bir şey, mekanik olanla değiştirilmeli. Dişlileri, pistonları, devreleri yumuşak hayvan bedenlerine yeğliyor, kendi bedeni için bile aynı şey geçerli. Bir gün kendisini bir bilgisayara yüklemeyi umuyor.

O, dünyanın ölü olmasını istiyor. Onu itaat ettirmekten zevk alıyor. Zamanında ormanların olduğu yerlerde, kocaman şehirleri yükseltti. Beton ve asfalt asiyi evcilleştirdi.

O, dünyanın ölü olmasını istiyor. Dişi olan her şey kalıcı olarak cezalandırılmalı. Ne kadar gençseler o kadar erken kırıldıklarını biliyor. O yüzden erken başlıyor.

Bedeninize karşı olan bir savaş, yaşamınıza karşı olan bir savaştır. Eğer onun için savaşmamızı sağlarsa, hiçbir zaman özgür olamayacağız. Bizse her kadının bedeninin kutsal olduğunu söyledik. Ve bu konuda ciddiydik. Her canlının kendine ait dokunulmaz fiziksel bütünlüğü var. Yaşam, içinde var olmamıza rağmen anlamamız için fazla karmaşık. Gözlerimin neden şiştiği ve ciğerlerimin neden ağrıdığı konusunda hiçbir fikrim yoktu. Beni hayatta tutmanın karmaşıklığı asla bana bırakılamazdı.

Bir çay kaşığı toprak bir milyon canlı barındırıyor. Bir çay kaşığı kadar yaşam ve bu bile anlayabileceğimizden çok daha karmaşık. O ise okyanusları yönetebileceğini mi sanıyor?

Cesaretimiz onun horgörüsüyle kadar çok olmalı. Öfkeli ve kırılgan düşlerimiz onun kaba kuvveti kadar etkili olmalı. Ve onun dipsiz sadizmi kadar bükülmeyen, kırılmayan, durmayan bir kararlılığa sahip olmalıyız

Ve eğer bunu kendimiz için yapamıyorsak bile kızlar için yapmak zorundayız.

Sevdiğiniz ne varsa, hepsi saldırı altında. Sevmek ise bir eylem. Sevgimiz bizi harekete geçirsin.

Çeviri: DK